ఇద్దరు నొకటే యెప్పుడును
బుద్ధులు చెప్పరే పొలతుకలూ ||

చలమున నూరకే సాదించీ జెలి
తలపు దెలియకే తన పతిని
కలి ముదిసి మేడిదె గాక తొలుతనె
కలక దేరుచరే కామినులు ||

విచ్చల విడిగా వెంగెము లాడి
గచ్చుల యలుకల కాంతుని
హెచ్చి గోరి రేక యేరుగా నెపుడే
మచ్చిక సేయరే మానినులు ||

పనివడి కూడుచు బంతము లాడి
ఘనుడగు శ్రీ వేంకటపతి విభుని
ననలే విరులై నాటకమునుపనె
పెనగి మొక్కించరే ప్రియ సఖులు ||