ఎన్నడు మంచివాడ నయ్యేను నేను
నన్ను నీవే మన్నించి నడుపవే దయివమా

ఎన్నడు విజ్ఞానమిక నాకు
విన్నపమిదె శ్రీవేంకాటనాథ ||

ఎన్నడొకో నే దెలిసి యెక్కుడయి బ్రదికేది
పన్నిననాగుణమెల్లా భ్రమత పాలాయ।

ఎన్నాళ్ళదాక దానిట్టె వుండుట బుద్ధి
కన్నపోవుట పూర్వకర్మశేషం

ఎన్నాళ్ళున్నా నిట్టె కదా
విన్నని వెరగులె వేడుకలాయె ||

ఎన్ని చందములనెట్లైన నుతింతు
కన్నుల నిన్నే కనుగొంటి గాన ||

ఎన్ని మహిమల వాడే ఈ దేవుడు
కనుల పండువులెల్ల గదిసినట్లుండె ||

ప|| ఎన్నిబాధలబెట్టి యేచెదవు నీవింక యెంతకాలముదాక కర్మమా|
మన్నించుమనుచు నీమరుగు జొచ్చితిమి మామాటాలకించవో కర్మమా ||

ఎన్నిలేవు నాకిటువంటివి
కన్నులెదుట నిన్ను గనుగొనలేనైతి ||

ఎపుడు గానిరాడో యెంత దడవాయ కాని
చప్పుడాలకించి మతి జల్లురనెనమ్మా ||

ఎప్పుడును గుట్టుతోడి యిల్లాండ్లము నేము
వొప్పుగ సిగ్గు విడువనోజగాదు మాకును ||

ఎఱుక గలుగునా డెఱుగడటా
మఱచినమేనితొ మరి యెఱిగీనా ||

ఎఱుగనైతి నిందాకా నేటిదో యంటానుంటి
నెఱి దొరలనాడీని నేనే మందు నికను ||

ఎఱుగుదురిందరు నెఱిగీనెఱుగరు
హరి దానే నిజపరమాతుమని ||

ఎవ్వడోకాని యెరుగరాదు కడు
దవ్వులనే వుండు తలపులో నుండు ||